على (ع ) امام و سرپرست مردم بعد از رسول خدا(ص )

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
منصور بن حازم مى گوید: به محضر امام صادق (ع ) رفتم ، و عرض کردم : خداوند برتر از آن است که به وسیله مخلوقاتش شناخته شود، بلکه مخلوقات ، به سبب خدا شناخته مى شوند.
امام : راست گفتى .منصور: کسى که بداند براى او پروردگارى هست ، سزاوار است بداند که خدا در مورد بعضى از امور، خرسند است و درباره بعضى دیگر خشمگین است ، و خرسندى او جز به وسیله وحى او یا رسول او معلوم نگردد، و کسى که بر او وحى نمى شود، باید در جستجوى کسى باشد که بر او وحى مى شود، که همان پیامبران باشند، وقتى که پیامبران را یافت باید بداند که آنها حجت و راهنما از جانب خدا هستند، و پیروى از آنها واجب است .سپس منصور افزود: من با اهل تسنن چنین مناظره کردم :آیا شما مى دانید که پیامبر(ص ) حجت خدا در میان انسانها بود؟اهل تسنن : آرى این را مى دانیم .منصور: پس از رحلت پیامبر(ص )، حجت و راهنماى مردم کیست ؟اهل سنت : قرآن ، بعد از رسول خدا(ص )، حجت و راهنماى مردم است .
منصور: من در رابطه با قرآن ، دیدم تمام فرقه هاى اسلامى ، به آن ایمان دارند، و هر فرقه اى از مسلمین براى غلبه بر فرقه دیگر، به قرآن استدلال مى کند(و آیات قرآن را طبق سلیقه خود، بر عقیده خود تطبیق مى نماید)، از همین موضوع دانستم که قرآن باید داراى قیم (سرپرست و راهنما و تفسیر کننده ) باشد، و آن قیم ، آیات قرآن را هر گونه معنى کند حق است ، بر این اساس به اهل تسنن گفتم :به من بگوئید، قیم و راهنماى قرآن کیست ؟اهل تسنن : راهنماى قرآن ، افرادى هستند مانند: ابن مسعود، عمر، خذیفه .منصور: آیا آنها تمام قرآن را مى دانند؟اهل تسنن : نه .منصور: من هیچکس را ندیده ام که بگوید کسى جز حضرت على (ع )، همه قرآن را مى داند، زیرا هر وقت مطلب نامعلومى به میان آید، آن گوید: نمى دانم ، و این گوید: نمى دانم و… ولى على (ع ) مى گوید: ((من مى دانم ))، از این طریق گواهى مى دهم که على (ع ) قیم و راهنماى حقیقى قرآن است ، و اطاعت او لازم است ، و او حجت خدا پس از پیامبر(ص ) بر مردم است ، و او هر چه در معنى آیات قرآن بگوید حق است .امام صادق (ع ) (شیوه جالب استدلال و بیان منصور را پسندید و به او) فرمود: رحمک الله (خدا تو را رحمت کند))(۱۷۰)
پیوند تنگاتنگ على (ع ) با پیامبر(ص )

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
حضرت على (ع ) هر روز یک نوبت ، و هر یک نوبت ، به حضور پیامبر(ص ) مى رفت ، پیامبر(ع ) با او خلوت مى کرد، و در هر موضوعى ، على (ع ) را به رموز و اسرار، آگاه مى نمود، و هیچ را از على (ع ) پنهان نساخت ، اصحاب پیامبر(ص ) مى دانستند که پیامبر(ص ) جز با على (ع ) این گونه خصوصى نبود، و غالبا على (ع ) در خانه خود بود، و پیامبر(ص ) نزد على (ع ) مى آمد، و بیشتر همنشینى پیامبر(ص ) با على (ع )، در خانه على (ع )صورت مى گرفت ، و گاهى على (ع ) به پیامبر(ص ) مى رفت ، پیامبر(ص ) زنان خود را از خانه بیرون مى کرد، و تنها با على (ع ) همسخن مى شد، ولى وقتى که پیامبر(ص ) به خانه على (ع ) مى آمد، فاطمه (س ) و پسران فاطمه (س ) (یعنى حسن و حسین ) را از خانه بیرون نمى کرد، على (ع ) هر سوال مى کرد پیامبر (ص ) پاسخ مى داد وقتى که سوالش تمام مى شد و سکوت مى کرد، پیامبر(ص ) آغاز سخن مى نمود، هیچ آیه اى بر رسول خدا(ص ) نازل نشد، مگر اینکه آن را براى على (ع ) خواند، و املاء فرمود، پیامبر(ص ) همه احکام از حلال و حرام ، و امر و نهى گذشته و آینده ، و کتابى که بر پیامبران قبل نازل شد را به على (ع ) آموخت ، على (ع ) همه آنها را به خاطرش سپرد، و حتى یک حرف آن را فراموش نکرد.
سپس پیامبر(ص ) دست مبارک خود را بر سینه على (ع ) نهاد و چنین دعا کرد: ((خدایا قلب على (ع ) را از علم و شناخت و حکم و نور، پر کن )).من به آن حضرت عرض کردم : ((اى پیامبر خدا! پدر و مادرم به قربانت ، از زمانى که آن دعا را درباره من کردى ، چیزى را فراموش نکردم ، و آنچه را هم ننوشتم ، از یادم نرفت ، اکنون با این حال ترس آن هست که فراموش ‍ کنم ؟)).پیامبر (ص ) فرمود:((لا، لست اتخوف علیک النیسان والجهل ))
(نه ، در مورد تو ترس فراموشى و نادانى ندارم ))(۱۷۱)

سخن راءس الجالوت در شاءن على (ع )

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
جمعى از یهودیان نزد روحانى بزرگ خود، ((راءس الجالوت )) آمده و از امیرمؤ منان على (ع ) سخن به میان آوردند و گفتند: ((انى مرد، عالم و دانشمند است ، ما را نزد او ببر، تا از او سؤ ال کنیم )).
آنها همراه راءس الجالوت به قصد دیدار حضرت على (ع ) حرکت کردند، به آنها گفته شد که آن حضرت ، در خانه اش است ، منتظر شدند تا آن حضرت از خانه آمد.
گروه یهودى که در پیشاپیش آنها راءس الجالوت بود، به حضور آن حضرت آمدند، راءس الجالوت گفت (آمده ایم از شما سؤ ال کنیم .))امام على : آنچه مى خواهى بپرس .راءس الجالوت : پروردگار در چه زمانى بوده است ؟
امام : خدا از ازل بوده است بى آنکه پدید آید، و او از ازل بدون چگونگى بوده است ، و همیشه بدون کیفیت و کمیت بوده و هست ، پیش از او چیزى نبوده ، و او پیش از پیش است ، و پایان و نهایت ندارد، و پایان را به او راه نیست ، او پایان هر پایان است )).راءس الجالوت به گروه یهودیان رو کرد و گفت :امضوا بنا فهو اعلم مما یقال فیه
(بیائید از اینجا برویم که او(على علیه السلام ) از آنچه درباره اش ‍ مى گویند، دانشمندتر و آگاهتر است )).(۱۷۲)
پاسخ امام على (ع ) به سؤ ال دانشمند یهودى (على بنده اى از بندگان محمدص)

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
یکى از دانشمندان یهودى به حضور امیرمؤ منان على (ع ) آمد و پرسید: ((اى امیرمؤ منان ! پروردگارت از چه وقت بوده است ؟)).امام : واى بر تو، سؤ الى مانند ((از چه وقت بود؟)) را در مورد چیزى گویند، که زمانى نبوده باشد، ولى وجودى که همیشه بوده ، چنین سؤ الى درباره او غلط است ، خدا بدون آنکه قبلى داشته باشد، پیش از پیش است ، و بى آنکه نهایتى داشته باشد، پایان پایانها است .دانشمند یهودى : آیا تو پیامبر هستى ؟
امام على : مادرت به عزایت بنشیند انما انا عبد من عبد رسول الله : ((همانا من بنده اى از بندگان رسول خدا (محمد)(ص ) هستم )). (۱۷۳)

على (ع ) میراث دار پیامبر(ص )

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
هنگامى که رحلت جانسوز پیامبر(ص ) نزدیک شد، آن حضرت عمویش ‍ عباس ، و على (ع ) را به حضور طلبید، و به عباس فرمود: ((اى عموى محمد(ص )! آیا مى پذیرى که ارث محمد(ص ) را ببرى ، و قرض او را ادا کنى ، و به وعده هایش وفا نمائى ؟)).عباس ، پیشنهاد پیامبر(ص ) را نپذیرفت و عذر خود را چنین بیان کرد: ((اى رسول خدا! پدرم و مادرم به فدایت ، من پیرمرد و عیالوار هستم و ثروت اندک دارم وانت تبارى الریح : ((و تو در سخاوت با باد مسابقه گذاشته اى )) (یعنى مثل باد، پیاپى ، اموال خود رابه دامن فقرا و مستمندان مى ریزى ) چه کسى طاقت انجام وصیت تو را دارد!)).پیامبر(ص ) اندکى سر به پائین انداخت و سپس سر برداشت و بار دیگر فرمود:((اى عباس ! آیا مى پذیرى ارث محمد(ص ) را ببرى ، و قرضش را ادا کنى ، و وعده هایش را انجام دهى ؟)).عباس ، بار دیگر گفت : ((پدر و مادرم بفدایت ! من پیرمرد عیالمند و مستمند هستم و تو با باد ( در همت عالى و سخاوت ) مسابقه مى گذارى .(این تکرار پیامبر(ص ) شاید براى اتمام حجت بر عباس بود، و به خاطر اینکه براى مردم آشکار گردد که عباس مانند على (ع ) صلاحیت براى میراث دارى پیامبر(ص ) ندارد).
در این هنگام پیامبر(ص ) فرمود: ((همانا وصیتم را به شخصى مى سپارم که کاملا صلاحیت دریاف آن را دارد))، سپس به حضرت على (ع ) رو کرد و فرمود:اى برادر محمد(ص ) آیا مى پذیرى که وعده هاى محمد(ص ) را اجرا کنى ، و قرضش را ادا کنى ، و آنچه را که از او به ارث مانده ، بگیرى ؟!)).على (ع ) عرض کرد:((آرى ، پدر و مادرم به قربانت ، سود و زیانش با خودم )).على (ع ) مى گوید: در این هنگام ، پیامبر(ص ) انگشترش را از دستش بیرون کرد و به من داد و فرمود: تا من زنده هستم ، این انگشتر را بدست خود کن ، هنگامى که آن انگشتر را گرفتم و در انگشت دستم نهادم و به آن انگشتر نگاه کردم ؛ فتمنیت من جمیع ما ترک الخاتم : ((… (آنچنان به نظرم بزرگ جلوه کرد) که آرزو کردم که در میان همه آنچه از پیامبر(ص ) مانده ، همین انگشتر را داشته باشم )) (که از جهت شرافت ، کرامت ، افتخار، برکت و عزت ، براى من کافى است ).سپس پیامبر(ص ) با صداى بلند، بلال حبشى را صدا زد و فرمود:((اى بلال ! آن کلاه خود، و زره ، و پرچم ، و پیراهن ، وذوالفقار و عمامه سحاب و جامه برد و کمربند و عصا را به اینجا بیاور)).بلال آنها را آورد، على (ع ) مى فرماید:((من تا آن لحظه ، آن کمربند را ندیده بودم ، قطعه و رشته اى آورد که چشمها را خیره مى کرد، و معلوم شد که از کمربندهاى بهشتى است )).پیامبر(ص ) فرمود: اى على ! این کمربند را جبرئیل برایم آورد و گفت : ((اى محمد! این را حلقه هاى زره بگذار، و در جاى کمربند به کمر ببند))، سپس ‍ دو جفت نعلین عربى طلبید که یکى وصله دار و دیگر بى وصله بود، و دو پیراهن خواست که بایکى به معراج ، و با دیگرى به جنگ احد رفته بود، و سه کلاه را خواست که یکى کلاه مسافرت و دیگرى کلاه روز عید فطر و قربان و روزهاى جمعه بود و سومى کلاهى که در نزد اصحاب ، آن را بر سر مى نهاد.سپس فرمود:((اى بلال ! دو استر شهباء و دلدل و دو شتر عضباء و قصواء، و دو اسب جناح و حیزوم را بیاور.اسب جناح همان بود که به در مسجد بسته مى شد، و پیامبر(ص ) براى کارهاى شخصى خود، مردى را مى فرستاد، تا بر آن سوار شود و با شتاب برود و کارهاى را انجام دهد.است حیزوم ، اسبى بود که پیامبر(ص ) (بر آن سوار مى شد و) به او مى فرمود:((به پیش برو اى حیزوم )) (اى بلند قامت و برجسته )، و همچنین بلال ، الاغى را که نام آن ((عفیر)) بود آورد.آنگاه پیامبر(ص ) آنها را تحویل على (ع ) داد و فرمود:((تا من زنده هستم ، اینها را در اختیار خود بگیر))(۱۷۴)

نزول فرشتگان نزد على (ع ) بعد از پیامبر(ص ) در شب قدر

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
عصر پیامبر(ص ) بود، هر گاه عمر و ابوبکر به حضور آن حضرت مى آمدند، مى دیدند او((سوره قدر)) را با خشوع و گریه ، قرائت مى کرد، و آن را با حالى جانسوز مى خواند.عمر و ابوبکر: اى پیامبر! چقدر دلت هنگام قرائت این سوره ، مى سوزد؟ چرا؟پیامبر: براى آنکه در شب قدر، چشم فرشتگان را دیده ، و دلم (بیان هر امر استوار را در آن شب ) فهمیده است ، و نیز براى آنچه که در دل این سخص ‍ (اشاره به على علیه السلام ) پس از من ، در شب قدر آن را مى فهمد و در مى یابد.عمر و ابوبکر: مگر شما در شب قدر، چه دیده اى ؟ و او (على علیه السلام ) در آن شب چه مى بیند؟پیامبر(ص ) روى خاک ، براى آنها مى نوشت .
تنزل الملائکة و الروح فیها ربهم من کل امر:((فرشتگان و روح در آن شب ، به اذن پروردگارشان براى (تقدیر و اندازه گیرى ) هر کار، نازل مى شوند)) (سوره قدر -۴).
آنگاه فرمود: پس از آنکه خداوند مى فرماید:((براى تقدیر هر کار))، آیا دیگر چیزى باقى مى ماند؟
عمر و ابوبکر: نه ، چیزى باقى نمى ماند.
پیامبر: آیا مى دانید، که شخصى که هر امرى بر او نازل مى شود کسیت ؟
عمر و ابوبکر: او تو هستى ، اى رسول خدا.
پیامبر: آرى ، ولى آیا بعد از رحلت من نیز شب قدر، وجود دارد؟
عمر و ابوبکر: آرى وجود دارد.
پیامبر: آیا بعد از من ، باز در شبهاى قدر، آن امر(تقدیر کارها) نازل مى شود؟
عمر و ابوبکر: آرى .
پیامبر: بنابراین بعد از من ، نزول هر چیزى در شب قدر، بر چه شخصى است ؟
عمر و ابوبکر: نمى دانیم .
آنگاه پیامبر(ص ) دست مبارک خود را بر سر على (ع ) نهاده و مى فرمود:ان لم تدریا یا هو هذا من بعدى
(اگر نمى دانید، اینک بدانید، آن شخص بعد از من ، این (اشاره به على علیه السلام ) است )).
به این ترتیب ، عمر و ابوبکر، شب قدر را بعد از رسول خدا(ص ) به خاطر وحشت سختى که بر دلشان مى افتاد، مى شناختند. (۱۷۵)نتیجه اینکه : شب قدر همچنان تا قیامت ادامه دارد، و فرشتگان ، تقدیر هر کار را بر شخصى نازل مى کنند، آن شخص در عصر رسول خدا(ص ) خود رسول خدا(ص ) بود، و پس از او امیرمؤ منان على (ع ) بود، و سپس امامان معصوم دیگر هستند، و اکنون که عصر غیبت است ، آن شخص ، امام عصر، حضرت حجة بن الحسن (ع ) مى باشد، چنانکه در روایات دیگر نیز، این مطلب استفاده مى شود).

حکم وصایت على (ع )، در هزار سال قبل از خلقت آدم (ع )

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
عصر رسول خدا(ص ) بود، آن حضرت در مدینه بود ناگاه فرشته اى که ۲۴ چهره داشت نزد رسول خدا(ص ) آمد، پیامبر(ص ) به او فرمود: ((اى محبوبم جبرئیل ! من هیچگاه تو را به این صورت ندیده بودم )).
فرشته : ((من جبرئیل نیستم ، اى محمد! مرا خداوند فرستاده تا ازدواج بین دو نور رابرقرار سازم )).
پیامبر: کدام نور رابا کدام نور؟فرشته : فاطمه (س ) را با على (ع ).وقتى آن فرشته ، پشت گردانید، در میان دو شانه اش چنین نوشته شده بود: محمد رسول الله ، على وصیه : ((محمد(ص ) رسول خدا است و على وصى رسول خدا است )).پیامبر(ص ) به آن فرشته فرمود: این نوشته بین دو شانه تو، از چه وقت نوشته شده است ؟
فرشته : ((از ۲۲ هزار سال قبل از خلقت آدم (ع ) تاکنون نوشته شده است )).(۱۷۶)

دو انار آسمانى و شرکت على (ع ) در خوردن یکى از آنها

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
عصر پیامبر(ص ) بود، بر آن حضرت وارد شد، و دو عدد انار را که آورده بود به پیامبر(ص ) داد.
پیامبر(ص ) یکى از آن انارها را خورد، و انار دیگر را دو نصف کرد، نیمى از آن را خود خورد، و نیم دیگر را به على (ع ) داد، و آن حضرت آن را خورد.سپس پیامبر(ص ) به على (ع ) فرمود:((برادرم ! آیا مى دانى ، این دو انار چه بود؟)).على : نه ، نمیدانم .پیامبر: انار اولى : ((نبوت )) که مخصوص من است و تو از آن ، بهره اى ندارى ، ولى دیگرى علم و دانش بود که تو در آن با من شریک هستى .امام صادق (ع ) پس از نقل این حکایت فرمود:((خداوند هیچ علمى را به پیامبر(ص ) نیاموخت ، مگر اینکه به او فرمان داد تا آن علم را به على (ع ) بیاموزد)).
امام باقر(ع ) نیز پس از نقل این حکایت فرمود: هیچ حرفى از علم را پیامبر(ص ) از خدا دریافت نکرد مگر اینکه آن را به على (ع ) آموخت ، سپس همان علم (با آنهمه وسعت ) به ما رسید)).آنگاه امام باقر(ع ) دست خود را بر سینه اش نهاد (۱۷۷)

سؤ ال بیجا درباره اعلمیت على (ع ) بر سایر پیامبران

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
روزى امام باقر(ع ) براى شاگردان خود سخن مى گفت ، و از بعضى از مردم که به سوى افراد غیر صالح (مانند ابوحنیفه …) رفته بودند انتقاد شدید کرد، و در این راستا چنین بیان مى فرمود:((مردم رطوبت را مى مکند، ولى نهر بزرگ را رها مى کنند)) (به سوى این و آن مى روند ولى پیامبر و خاندانش را رها نمایند)شخصى پرسید: نهر بزرگ چیست ؟امام باقر: نهر برزگ ، رسول خدا(ص )، و علمى است که خدا به او عنایت فرموده است ، همانا خداوند تمام سنتهاى همه پیامبران از حضرت آدم تا حضرت محمد(ص ) را براى پیامبر اسلام (ص ) جمع کرده است .شاگردى پرسید: آن سنتها چه بود؟امام باقر: همه علم پیامبران و علم رسول خدا(ص )، که پیامبر(ص ) همه آن علم ها را به امیرمؤ منان على (ع ) تحویل داد.یکى از شاگردان پرسید: اى پسر پیامبر، امیرمؤ منان على (ع ) اعلم و آگاهتر است با بعضى از پیامبران .امام باقر(خطاب به حاضران ): بنگرید به این شخص که چه سؤ ال (بیجایى ) مى کند، خداوند گوشهاى هر که را خواهد مى گشاید (یعنى گوش جان این شخص ، کر است که این سؤ ال را مى کند) من به او مى گویم ، ((خداوند علم تمام پیامبران را در وجود محمد(ص ) به گرد آورد، و آن حضرت همه آن علم ها را به امیرمؤ منان على (ع ) تحویل داد)).در عین حال از من مى پرسید: على اعلم است یا پیامبران ؟(بنابراین سؤ الى بى مورد مى کند، زیرا وقتى که من گفتم علم همه پیامبران به على (ع ) تحویل داده شده ، یعنى او بر همه آگاهتر است ).(۱۷۸)

تماس فرشته با على (ع )

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
حمران بن اعین (یکى از شاگردان امام باقر(ع ) و امام صادق (ع ) بود) مى گوید: روزى از امام باقر(ع ) شنیدم مى فرمود:ان علیا کان محدثا: ((همانا على (ع ) محدث بود)).(محدث (بر وزن مقدم ) یعنى خداوند اخبار آسمانى را به وسیله فرشته یا صدا، به او مى رسانید).من نزد دوستانم آمدم و به آنها گفتم خبر عجیبى براى شما آورده ام .دوستان : آن خبر چیست ؟حمران : از امام باقر(ع ) شنیدم فرمود:((على (ع ) محدث بود)).
دوستان : تا از آن حضرت نپرسى که چه کسى اخبار آسمانى را به على (ع ) گزارش مى دهد کارى نکرده اى .
حمران مى گوید: به حضور امام باقر(ع ) بازگشتم و عرض کردم ، سخن شما را براى دوستان نقل نمودم ، آنها گفتند: اگر نپرسى که چه کسى اخبار آسمانى را به على (ع ) مى گوید، کارى نکرده اى ، اکنون آمده ام از شما بپرسم که کسى آن اخبار را به على (ع ) گزارش مى دهد؟امام باقر:((یحدثه ملک )): فرشته اى با او حدیث مى گوید.حمران : آیا منظورتان این است که على (ع )، پیغمبر بود؟در این هنگام امام باقر(ع ) دست خود را این گونه (بالا) نمود(یعنى نه ، او پیامبر نبود) سپس فرمود: ((على (ع ) در این مورد مانند همدم سلیمان (آصف بن برخیا)، و همدم موسى (خضر) یا مانند ذوالقرنین بود (که فرشته به آنها نیز حدیث مى گفت ) آیا این خبر به شما نرسیده که پیامبر(ص ) فرمود: و فیکم مثله (و در میان شما نیز مانند ذولقرنین )) هست )). (۱۷۹)

طومار آسمانى ، و مقام رضا و استقامت على (ع )

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
ابوموسى ضریر مى گوید: امام کاظم (ع ) فرمود: من به پدرم امام صادق (ع ) گفتم (مگر امیرمؤ منان على (ع ) نویسنده وصیت ، و پیامبر(ص ) دیکته کننده آن ، و جبرئیل و فرشتگان مقرب ، گواه بر آن نبودند؟!))
امام صادق : آرى همانگونه بود که گفتنى ، ولى هنگام رحلت رسول خدا(ص ) وصیتى از جانب خداوند در طومارى مهر کرده (۱۸۰)از آسمان به زمین آمد، آن طومار را جبرئیل همراه فرشتگان امین الهى نزد پیامبر(ص ) آوردند، جبرئیل به آن حضرت عرض کرد: ((اى محمد! بفرما هر کس در حضورت هست بیرون رود، جز وصى تو على (ع ) که بماند و او طومار وصیت را از ما بگیر، و ما راگواه بگیرد، خودش ضامن (اجراى ) آن گردد.
پیامبر(ص ) فرمود: همه حاضران در خانه بیرون رفتند، جز على (ع )، که در خانه ماند، و فاطمه (س ) در بین در و پرده بود.در این هنگام ، جبرئیل به پیامبر(ص ) چنین گفت :
((اى محمد! پرورگارت سلام مى رساند، و مى فرماید، این همان طومار است که (در شب معراج ) با تو پیمان بستم و خودم گواه بودم و فرشتگان را گواه گرفتم ، با اینکه تنها گواهى خودم کافى است اى محمد!
پیامبر(ص ) در حالى که (بر اثر سنگینى وحى ) لرزه بر اندام بود، به جبرئیل فرمود: ((پروردگار من ، خودش سلام (سالم از هر نقص و عیب ) است و سلام از جانب او است ، و به سوى او باز مى گردد، خداوند راست فرموده و مرحمت فرموده است ، آن طومار را به من بده .جبرئیل آن را به پیامبر(ص ) داد، و عرض کرد: آن را به على (ع ) تحویل بده ، و آن را را بخوان ، پیامبر(ص ) (یا على علیه السلام ) آن را کلمه به کلمه خواند.
آنگاه پیامبر(ص ) به على (ع ) فرمود:((این پیمانى است که پروردگار با من بسته و امانت او بر من است ، من آنرا رساندم و خیر خواهى کردم و ادا نمودم )).على (ع ) و جبرئیل و میکائیل گواهى دادند، و على (ع ) ضمانت اجراى آن ، و وفا به مضمون آن را به عهده گرفت تا در روز قیامت ، جریان را به پیامبر(ع ) تحویل داده شد…
امام کاظم (ع ) فرمود: در آن طومار آسمانى ، سنتهاى خدا و پیامبرش ، و حوادثى در رابطه با ستم به امیرمؤ منان (ع ) که بعد از پیامبر(ص ) رخ مى دهد، جمله به جمله نوشته شده بود، آنگاه امام کاظم (ع ) در تاءیید گفتارش ، این آیه (۱۲ سوره یس ) را خواند:انا نحن نحیى المونى ونکتب ما قدموا وآثارهم وکل شیى ء احصیناه فى امام مبین ((ما مردگان را زنده مى کنیم ، و آنچه را از پیش فرستاده اند، و تمام آثار آنها را مى نویسیم و همه چیز را در کتاب آشکار(یا در وجود امام على علیه السلام ) احصا و ثبت کرده ایم )).سپس امام کاظم (ع ) افزود: سوگند به خدا پیامبر(ص ) به على (ع ) و فاطمه (س ) فرمود: ((مگر نه این است که : آنچه به شما وصیت کردم و اجراى آن را به شما دستور دادم ، فهمیدید و پذیرفتید؟)).آنها عرض کردند: ((آرى ، و در برابر حوادث ناگوارى که بر ما وارد مى گردد صبر و استقامت خواهیم نمود)).جالب اینکه : در ذیل این ماجرا آمده : على (ع ) فرمود: سوگند به خدائى که دانه را شکافت و انسان را آفرید، من از شخص جبرئیل شنیدم که به پیامبر(ص ) مى گفت : ((اى محمد! به على (ع ) بفهمان که پرده احترام او که همان خدا و رسولش است دریده مى شود و محاسنش از خون تازه فرق سرش رنگین مى گردد)).تا این سخن را از امین وحى شنیدم ، فریاد زدم و به روبرزمین افتادم وگفتم (آرى راضى به رضاى الهى هستم ، اگر چه همه این ناگواریها رخ دهد، همه نیشها را در راه اسلام ، نوش خواهم کرد!)) (۱۸۱)به این ترتیب ، على (ع ) از همه حوادث آینده خبر داشت ، و با کمال استقامت ، خود را براى حفظ اسلام ، آماده ساخت ، و رگبار تیرهاى تلخ حوادث را به جان خرید، و آگاهانه خود را سپر اسلام نمود.
نزول آیه ولایت در شاءن على و امامان (ع )

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
نجاشى (از زمامداران عادل و مهربان حبشه بود، که اسلام را پذیرفت و از علاقمندان مخلص اسلام و پیامبر(ص ) گردید، هدایائى براى پیامبر(ص ) فرستاد از جمله ) فرستاد، پیامبر(ص ) آن را گرفت و به على (ع ) بخشید.
على (ع ) آن را پوشید(ولى على (ع ) زاهد بود، گوئى آن لباس گرانقیمت را براى خود شایسته نمى دانست ، در انتظار فقیرى بود، تا آن را به او بخشید).على (ع ) (به مسجد رفت و در آنجا) مشغول نماز شد، هنگامى که در رکعت دوم به رکوع دوم رفت ، مستمندى به پیش آمد و گفت :السلام علیک یا ولى الله واولى بالمومنین من انفسهم تصدق على سزاوارتر هستى ، به فقیر صدقه اى بده )).حضرت على (ع ) در همان حالت رکوع ، آن روپوش را به سوى فقیر انداخت و اشاره کرد که بردار.در این هنگام این آیه (۵۵ مائده ) نازل شد:انما ولیکم الله ورسوله والدین آمنوا الدین یقیمون الصلوة و یؤ تون الزکاة و هم راکعون (سرپرست و رهبر شما، تنها خدا است ، و پیامبر او، و آنها که ایمان آورده اند، و نماز را بر پا مى دارند و در حال رکوع ، زکات مى پردارند)).خداوند پس از نزول این آیه در شاءن على (ع )، صدقه دادن فرزندان على (ع ) (امامان معصوم ) را به صدقه دادن على (ع ) متصل ساخت ، پس هر کس از فرزندان على (ع ) که به مقام امامت برسد، در حال رکوع صدقه مى دهد، و آن سائلى که (به عنوان فقیر) از على (ع ) تقاضاى کمک کرد، از فرشتگان بود، و آنها که از امامان بعد از او تقاضا کنند و نیز از فرشتگانند از علی اموز اخلاص عمل...